Ik kon zonder al te veel problemen naar Sri Lanka. Geen testen meer en geen papieren (Covid). Alleen in Sri Lanka
moest ik af en toe een mondkapje dragen. Het zou dus weer een normale werkvakantie worden.
Oh, wat heb ik dit gemist. Ingrid kwam later en zou bij Ramani verblijven, en ik zou bij Nishantha logeren omdat het te moeilijk zou zijn om elke dag een tuktuk te vinden vanwege het gebrek aan benzine.
In Negombo ontmoette ik Desiree en haar man. We bezochten een nieuwe kleuterschool en hadden veel bij te praten in het zwembad en in de regen.
De eerste 5 dagen in Kandy waren ook gevuld met bijpraten met mijn vrienden.
Ik heb ook Karen ontmoet. Ze had kleding meegenomen uit Nederland om aan Srilankan Hope for Children te geven. Dank je wel!
Ook ontmoette ik Robin Handleman, een vrijwilligster uit Amerika die voor de derde keer kwam om een heel bijzonder project te doen (zie ander verslag). Het was ook bijzonder omdat het de eerste keer was dat we elkaar persoonlijk ontmoetten.
Ik ontmoette ook Indunil Gunawardana. Hij heeft me een dag geholpen met de scholen. Hij haalde me op met zijn mini-elektrische auto en reed me naar twee scholen. Het was geweldig maar achteraf vertelde hij me het trieste nieuws dat hij me niet meer kon helpen. Het wordt steeds moeilijker om mensen te vinden die ik kan vertrouwen en die tijd hebben om me te helpen.
Op de 7e dag begon ik de dozen uit te pakken. Voor die tijd kon ik er niet aan beginnen. Het schrikte me af en helaas kon Ingrid me niet veel helpen vanwege problemen aan haar voet/enkel. Ik heb 6 dagen heel hard gewerkt.
Ik had zestien tassen vol lesmateriaal nodig, knuffels voor de kinderen, goodie bags voor de leerkrachten etc. Dit terwijl er elke dag een paar uur stroomuitval was en er veel regen viel. Ik had geen gordijnen en werd elke ochtend te vroeg wakker waardoor ik een gebrek aan energie kreeg. Ik voelde me soms erg eenzaam en verdrietig.
Voor het eerst vroeg ik mij af of ik nog wel door zou gaan met Srilankan Hope for Children. Het werd mij allemaal te veel.
Nishantha hielp Robin om alles voor de twee bibliotheken te regelen. Ondertussen verslechterde de situatie in Sri Lanka. Benzineproblemen, elke dag stakingen, minder eten etc.
Maar toen kwam er een zonnestraal de kamer binnen. Het was tijd voor mijn grootste project. Wij, Kanchana, chauffeur Ravi en ik zouden in drie dagen naar negen nieuwe scholen gaan. We gingen op bezoek bij vijf kleuterscholen rond Sigiriya, twee basisscholen en twee kleuterscholen rond Vavuniya. We bezochten ook de familie van Kanchana en de tante van mijn dochter.
Het was fantastisch en iedereen was zo blij ons te ontmoeten. We werden verwend met bloemen en eten.
Toen ik terugkwam, was er geen rust omdat ik ook een aantal andere scholen moest bezoeken.
Maar toen…. Alles veranderde.
Nishantha belde me om naar beneden te komen en zei dat ik met hen naar de tv moest kijken. Ik zag verbrande auto’s en bussen, in elkaar geslagen mensen, protesten, politie, leger, tanks enz.
Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Sri Lanka. Sri Lanka was failliet en de regering deed niet genoeg.
De avondklok werd voor een aantal dagen ingesteld. Er was niet veel eten. Wat te doen met mijn tijd? Weer dozen inpakken, alle spelletjes uitzoeken en nakijken etc.
Op de derde dag belde Lesley mij om een nacht bij hen te blijven en wat te eten. Dat was geweldig. Even uit huis. Toeristen mochten overdag naar buiten, maar ik maak nooit gebruik van dit voorrecht omdat ik geen toerist ben. Dit keer deed ik het echter wel. Onderweg kwamen we Krishanti tegen die we Engels materiaal gaven om een Engelse activiteitenruimte in te richten (ja, dat mocht niet echt).
Een paar dagen daarna vertrok ik uit Sri Lanka. Nogmaals, het was geen normale werkvakantie.
Hoewel ik één ding heb geleerd. Ik moet contact maken met mensen, wat sightseeing doen en mezelf af en toe een pauze gunnen!
Natasja Lammers