april/mei 2019
Ik ben op 18 April vertrokken naar Sri-Lanka. De eerste nacht verbleef ik samen met Nishanta en 15 dozen hulpgoederen die wij vanaf de luchthaven hadden opgehaald in Negombo.
De trip kon beginnen, ik was er klaar voor. De 3,5 week verblijf waren meer dan vol geboekt. Al met al wilde ik ongeveer 20 scholen, een ziekenhuis, een dorpje met zonne-energie (bijnaam) en een nieuw dorpje bezoeken, tevens wilde ik workshops gaan geven. Natuurlijk kwam daar het uitpakken van de 60 dozen hulpgoederen en het herindelen van 20 grote shoppers voor de scholen bij. Tijdens deze 3,5 week wilde ik 3 dagen voor mijzelf inplannen.
Na de eerste nacht vertrok ik naar Kandy, na de vermoeiende reis heb ik gelukkig goed geslapen en stond voor mijn doen dan ook laat op, op deze 1e paasdag.
Zoals altijd keek ik als eerste op mijn telefoon of er nog belangrijke berichten waren binnengekomen.
Er waren zoveel bezorgde berichten van verschillende mensen dat ik dacht: mijn hemel wat is er aan de hand. Het eerste bericht bevatte de tekst: ben je veilig?
Natuurlijk ging het goed met mij, toen ik het nieuws bekeek zag ik dat er bommen waren afgegaan bij een hotel in Colombo.
Ik rende de trap af naar mijn vrienden (ik verbleef bij Amma’s Homestay) en vernam het schokkende nieuws van de verschillende verschrikkelijke aanslagen op hotels en kerken. Iedereen in huis van ontdaan en van slag, we bleven de hele dag thuis en volgde de hele dag door het laatste nieuws.
De volgende 3 dagen waren wij samen met het hele land in shock en rouw.
Na deze dagen durfde ik weer de straat op, ik ben naar de stad gegaan om wat boodschappen te doen en geld te wisselen, maar bijna alles was nog gesloten en de stad leek wel een spookstad.
Ik moest en wilde iets doen en besloot te beginnen met het uitpakken en sorteren van de dozen, Gamini heeft mij hier de eerste dag bij geholpen.
 |
 |
De kinderen zouden binnen enkele dagen weer naar school toe gaan en ik wilde goed voorbereid zijn. Na enige tijd kwam echter het vervelende bericht binnen dat alle scholen tot nader order gesloten zouden blijven.
Wat te doen?
Kanchana en ik besloten onze gezamenlijke trip door te laten gaan, maar gezien de situatie wel in te korten. Wij wilden een ziekenhuis, de “chief” van het dorpje met zonne-energie en de lerares van de kleuterschool bezoeken, de laatste zorgde er voor dat deze kleuterschool speciaal voor ons werd geopend.
Ons bezoek werd een groot succes. In het ziekenhuis deelden wij hoeden uit, (gemaakt en gedoneerd door Nel Roest) en wij gaven 2 otoscopen (voor oorinspectie).
 |
 |
In het dorp met zonne-energie deelden wij eten, speelgoed en schoolspullen uit.
Samen met de “chief” brachten wij een bezoek aan het armste dorpje in de regio en overlegden wij hoe wij niet het beste hulp konden bieden, als laatste bezochten wij de “deur” kleuterschool, met voedselpakketten, knuffels en educatief materiaal.
Na 3 dagen werken onder zware omstandigheden te hebben gewerkt nam ik de moeilijke beslissing om voor een kleine onderbreking naar de kust te gaan. Het probleem was dat er geen taxichauffeur te vinden was die in deze situatie naar de kust wilde rijden. Iedereen bleek bang.
Uiteindelijk heb ik iemand gevonden die mij weg wilde brengen, maar toen ik weer terug wilden kon ik weer niemand vinden. Uiteindelijk heeft mijn trouwe chauffeurs Ravi (ik maak al 18 jaar gebruik van zijn diensten) mij op. Wij passeerden vele checkpoint en mijn bagage werd verschillende malen doorzocht. De reis verliep voorspoedig en ik voelde mij veilig.
Ondanks dat er een negatief reisadvies voor Sri-Lanka werd uitgesproken en toeristen terug reden gehaald, besloot ik te blijven, code oranje of niet. Hierdoor kon ik meer tijd met mijn vrienden en bekenden doorbrengen.
Iedere dag volgden wij het nieuws op de voet, 2 vrijwilligers die zouden komen meldde zich jammer genoeg af. Dat was slecht nieuws!! Het hele land was in rauw en ik niet minder.
De regering besloot dat de middelbare school studenten als eersten naar school mochten, een week later gevolgd door de basis school studenten. Jammer genoeg was dit te laat voor mij, daar ik voor mijn werk weer terug naar Nederland moest. Aangezien kleuterscholen niet officieel zijn erkend in Sri-Lanka, golden hiervoor ook geen regels, waardoor deze direct hun deuren weer openden. Hierdoor kon ik toch nog 6 van deze scholen bezoeken. Ik kwam nu zelfs oudere kinderen op de kleuterscholen tegen, hieruit bleek wel dat iedereen weer terug wilde in het normale leven en terug naar school.
Mijn tijd in Sri-Lanka zat er weer op! Ik verliet het land met een verdrietig gevoel. Zou het land in staat zijn deze ramp te overleven.
Door alles heb ik veel hulpgoederen niet kunnen uitdelen. De spullen staan nu opgeslagen bij Kanchana, Nishanta en Chichranganie, tot ik in oktober terug ben en verder zal gaan met het project.