Nieuws

Deze reis zou een bijzondere worden, want mijn man Alfred ging met me mee op mijn werkvakantie.
Hij wist dat het een werkvakantie zou worden, maar hij zou ook wat sightseeing doen. We bleven vier weken en we hadden een geweldige tijd. We hebben hard gewerkt en veel vrienden bezocht. We hebben olifanten gezien en zijn naar de warmwaterbronnen in Maha-oya geweest. We verbleven in het Oceanic Resort, direct aan het strand/de oceaan. We hebben daar de heerlijkste visgerechten gegeten. Alfred ging twee keer met vrienden naar de Knuckles, voor een wandeling en een duik onder de waterval. Hij bezocht de dansers van Kandy en de Tempel van de Tand. Terwijl hij dat deed, pakte ik de laatste dozen en tassen uit en in bij Nishantha. Alfred hielp ook mee. Hij regelde de Knexx zodat die verdeeld kon worden over vijf scholen die allemaal evenveel kregen.

Elke keer dat ik in Sri Lanka ben, zijn de scholen om de een of andere reden gesloten, dus een extra vakantie. Een vakantie die normaal gesproken niet op de lijst zou staan. Ja, dit keer weer problemen. Alle scholen rond Kandy waren gesloten. Waarom?

De Tempel of Tooth was speciaal geopend om hun relikwie (de tand van Boeddha) aan iedereen te tonen. De laatste keer dat dit gebeurde was in maart 2009. Toen brachten naar schatting een miljoen mensen er een eerbetoon (het is 10 dagen). Deze keer, na 5 dagen, hadden al 1 miljoen mensen het gezien. Dit betekende dat er rijen van meer dan 10 km rond Kandy stonden. 32 bussen werden teruggestuurd omdat er geen parkeergelegenheid meer was. Mensen stonden er dag en nacht. Er waren nauwelijks toiletten, dus sprongen velen in het meer. De stad was vies, heel vies.

In de tussentijd annuleerden sommige scholen mijn bezoek. Eén school wilde nieuwe groene borden, die we zouden betalen, maar ik zei dat ze op hun vrije dag naar school moesten komen. Dat deden ze en ze kregen ook lesmateriaal.

Always handy that I have helpers ( friends as well)

Dus wat hebben we gedaan?

We hebben 3 nieuwe scholen bezocht. 2 scholen voor speciaal onderwijs. Een heel arme in Trincomalee en een rijkere in Kandy. De laatste werd gerund door een ervaren juf. Ze had het geluk gehad veel speelgoed te krijgen van een kinderdagverblijf in Engeland, maar ze was er nog steeds erg blij mee. De eerste vond plaats in een tijd dat er ook provinciale verkiezingen waren en ja, de scholen waren weer twee dagen gesloten. Dit om de juffen de tijd te geven terug te keren naar hun geboortedorp, te stemmen en de volgende dag terug te komen. Dus moesten we de dagen aanpassen en gelukkig was dat mogelijk.

We bezochten vier kinderdagverblijven. Twee in Sigiriya, die we eerder al bezochten. Beide zijn zeer getalenteerde juffen die ik graag help in de komende jaren. Eén was nieuw voor mij, maar mijn vrienden Lesley en Ralph waren er al eerder geweest met wat ouder materiaal. Dat materiaal was er nog steeds en er ontbrak niets. Ik was onder de indruk. Een goed kinderdagverblijf waar ik ook graag help.

I don’t want to see this anymore

Het vierde kinderdagverblijf was vlakbij het huis van mijn vriendin Desiree. Het kinderdagverblijf kreeg een half jaar geleden een waarschuwing dat zij (de juf) niet goed met het materiaal omgingen en als dat niet zou veranderen, zou ik alles terugnemen. Klinkt heel streng, maar het is een grote organisatie om de materialen daar te krijgen, dus… Desiree ging 2 maanden voor mijn aankomst terug en liet me foto’s van de materialen zien. Niet goed en er ontbraken veel spullen. Dus gingen we erheen, de leraar was er niet, we namen alle materialen die nog intact waren mee terug en gaven ze aan een andere geweldige, creatieve, grote kinderopvang.

Eén school die ik bezocht, is ons sponsorproject. Voor 60 euro per jaar kunnen mensen een kind sponsoren zodat hij/zij naar school kan. Dit project doe ik samen met Ramani. Een fijne school met geweldige kinderen. Voor het eerst zag ik zelfgemaakte materialen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Er zijn dus leraren die het niet erg vinden om wat extra tijd te steken in het maken van materialen. Dit is een school naar mijn hart. Dit was de eerste keer dat ik hier Engelse materialen en lesmateriaal gaf.

We bezochten 2 nieuwe hockeyscholen. We helpen veel scholen die willen beginnen met hockey, maar niet over de juiste spullen beschikken. Tot nu toe hebben we 5 scholen geholpen met een keeperstenue, hockeysticks, ballen, pionnen en hockeykleding. Met dank aan hockeyclub Alliance in Heemstede en hockeyclub Cartouche in Den Haag. De twee nieuwe scholen kregen eerst een keeperstenue. Later in de zomer gaven Tess en Sven hockeyclinics en gaven ze de hockeysticks ballen en pionnen.

De andere scholen die we bezochten waren tijdens de Maha-oya-reis. 5 dagen met Kanchana, Alfred en Dinesh, onze nieuwe chauffeur. Die scholen waren de dansschool, mangaschool, doktersschool, jungleschool, tegelschool en de bibliotheek. De bibliotheek is een project dat ik erg leuk vind. Het is geweldig om kinderen aan het lezen te krijgen en wordt met ons geld georganiseerd en gebouwd door de welzijnsorganisatie.

Voor we het wisten waren we terug in Negombo voor twee dagen rust in de Beach Apartments. Geweldige locatie met uitzicht op de oceaan.
Ik hoop Sri Lanka in oktober weer te zien, maar dan weer alleen.
De laatste woorden van Alfred waren: “Ik kan de afgelopen 10 jaar geen scholen meer bezoeken” (hij moest meer dan 15 scholen bezoeken). We zullen zien wat er gaat gebeuren.

Groetjes Natasja

We kijken vooraf en tijdens onze rondreis in augustus erg uit naar ons vrijwilligersproject (schilderklus) op een kleine basisschool in ‘The Knuckles’; een bosrijk berggebied ten noorden van Kandy, centraal in Sri Lanka gelegen. En vandaag, donderdag 8 augustus, is het zover!

Via de Stichting Sri Lankan Hope for Children hebben we via Whatsapp en Facetime al contact gehad met Natasja en Nishantha, onze gids voor de komende dagen. Naar aanleiding van dit contact besloten we donateurs te werven in onze wijk. In 10 weken tijd hebben we een mooi bedrag weten in te zamelen voor ‘ons goede doel’.

Nishantha is één van de vrijwilligers in Sri Lanka die is aangesloten bij de stichting. Beroepsmatig organiseert Nishantha meerdaagse trackings door het berggebied, maar komende dagen heeft hij dus een andere agenda. Nishantha kent de omgeving op z’n duimpje en beschikt over uitgebreide kennis van de vele plant- en diersoorten in ‘zijn heimat’.

We kwamen rond het middaguur aan op ons ontmoetingspunt ‘Oak Ray Restaurant’ in Kandy. We dronken wat koffie en praatten wat. Na de kennismaking gingen Nishantha en de tweeling met een tuk-tuk naar zijn huis om onze rugzakken en de emmers verf (en kwasten + rollers) die we hadden gekocht tijdelijk te stallen (wat een heel avontuur was voor de jongens omdat ze Nishantha net hadden ontmoet 😊).

Rond 13 uur ’s middags verlieten we Kandy met de openbare bus, en maakten we een transfer naar onze accommodatie in berggebied The Knuckles voor de komende 3 nachten.

Omdat we genoeg tijd hadden, maakten we een stop bij de basisschool die we de komende dagen gaan opknappen. Wat een warm en indrukwekkend welkom kregen we van de kinderen en leerkrachten! In feite was het een ceremoniële gebeurtenis waardoor we ons heel welkom en speciaal voelden. Na de kennismaking, thee en wat lokale lekkernijen vervolgden we onze busreis over de heuvelachtige wegen.

Vanwege de reconstructie van een van de bruggen in het gebied, liepen we het laatste deel van de transfer 🥾 naar ons verblijf ‘Nipuna’ in de Knuckles. We werden al snel verwelkomd door een onverwachte tropische regenbui. Van top tot teen waren we volledig doorweekt. 🌧️ We waren opgelucht dat onze paspoorten en andere spullen die we bij ons hadden niet al te nat waren geworden door de tuk-tuk, die de bagage en de kinderen de ongeveer laatste 2 kilometer naar de accommodatie reed. Na aankomst, opfrissen en omkleden, hebben we er lekker gebarbecued. We gingen vroeg naar bed: de reis had ons moe gemaakt.

Na het ontbijt liepen we terug naar het kleine dorpje om de bus naar de basisschool te nemen. Het weer was goed: zonnig en een heldere hemel. De omgeving van Knuckles is echt prachtig 😍!

Omdat een aantal ouders de klaslokalen hadden geprepareerd (gaten in de muren gevuld en meubels aan de kant gezet), konden we vrij snel beginnen met schilderen. Het zijn twee gebouwen die we van binnen en van buiten schilderen. Met de hulp van de kinderen en ouders hebben we volgens mij goed werk geleverd.

Voordat de schoolkinderen naar huis gingen, gaven we ze een stroopwafel en we deelden ook het speelgoed, de gevulde etuis en andere spullen uit die we vanuit NL in een grote koffer hadden meegenomen. Ze leken er erg blij mee te zijn! 😁

Aan het eind van de middag maakten we ons schoon in een kleine waterval en vertrokken we terug naar Nipuna, net als gisteren. Om 20 uur gingen we eten: Kottu met bbq kip 🍗: heerlijk! We gingen weer vroeg naar bed voor de laatste volle dag morgen in het Knuckles-gebied, hopelijk om het schilderproject af te maken!

We zijn vroeg opgestaan om iets eerder bij de school te beginnen dan gisteren. We liepen weer de ongeveer 5km naar het busstation in het dorpje en kwamen rond 10.30u aan bij de school. Omdat het zaterdag was, waren de kinderen en leraren op dat moment niet aanwezig. We zijn meteen begonnen met het kwasten en rollen van de muren van het kleinere gebouw, om de klus vandaag af te maken. Ook vandaag kregen we hulp van een paar ouders, waaronder een professionele schilder. Om 15 uur waren we klaar met de delen van het gebouw die we voor vandaag gepland hadden. Ik denk dat we echt trots kunnen zijn op wat we bereikt hebben. En het lijkt erop dat de leerkrachten en kinderen ook erg blij waren met het resultaat. Heel bevredigend!
Omdat we niet het hele project konden afmaken, hebben we met de professionele schilder afgesproken dat hij de klus in de komende weken zal afmaken. De verf en andere benodigdheden betalen wij.

Na het afscheid gingen we naar een waterval om te zwemmen en ons te wassen. Een welkome verfrissing na een paar intensieve schilderuren. Op de terugweg trakteerden we onszelf op een paar blikjes King Beer en een fles Arrack (lokale SL-whisky): proost op een unieke ervaring! 🍹

Deze avond werd Rémi een beetje ziek. Hij had buikpijn en koorts. Hij ging vroeg naar bed zonder al te veel gegeten te hebben. De rest van ons at met de crew en andere Nederlandse familie die een aantal wandeltochten in de Knuckles hadden gepland. De crew verraste ons met folkloristische muziek en liedjes: ook een geweldige, vermakelijke ervaring. Bedankt Nishantha & crew!

Na het inpakken van onze tassen en het ontbijt namen we afscheid van de geweldige crew. Dit keer brachten twee tuk-tuks ons naar onze volgende accommodatie -voor 1 nacht- in Kandy: Sky Lodge. De locatie en het uitzicht hier waren adembenemend. Nishantha nodigde ons uit om mee te gaan naar een lokaal boeddhistisch festival die avond, genaamd Perahera. Na een verkoelende duik in het zwembad en een paar uur relaxen, reden de tuk-tuks ons weer naar het centrum van Kandy om getuige te worden van de Perahera. Wat uitleg over dit evenement:

“Het hele evenement van de Kandy processie duurt weken, beginnend met het planten van een jackfruit boom, het wensen van zegeningen over het land, tot een ‘water cutting’ ceremonie in de langste rivier van Sri Lanka, Mahaweli. Het hele proces zit vol dansen, muziek, trommelen, zwaaien, zwaaien met vlaggen en het dragen van de heilige kist door de gezalfde tusker, die is getooid in prachtige kleding. De reden hierachter is om respect te betuigen aan het relikwie van Boeddha en het is een van de meest devotionele vieringen van de cultuur. De hele twee weken is het druk met toegewijden, toeschouwers en toeristen.”

Na het eten van wat pizza (hier kwamen we dezelfde familie tegen die we 10 dagen geleden in de bus van Wilpattu naar Anuradhapura hadden ontmoet 😄) kwamen we de eerste olifant tegen op straat, terwijl Nishantha ons naar het festival bracht. Na een uur wachten (verplicht zitten op de stoep) begon het evenement. Een indrukwekkend evenement!

Na het zien van de Peharera dronken we een milkshake in een bar en namen we afscheid van Nishantha. Nu echt! Het was een groot genoegen je te ontmoeten. We hebben een heel bijzondere tijd gehad, die een speciaal plekje krijgt in onze harten. En nogmaals: bedankt voor jullie gastvrijheid, vriendelijkheid en zorgzaamheid de afgelopen dagen!!! 🙏🏻

Veel succes en plezier in SL komende weken!

Groet,
Bas, Mirjam en kinderen

01-Bas-en-Mirjam

Kennis maken met Nishantha

Een paar korte filmpjes

Mijn naam is Guusje (28) en in januari 2024 ben ik een maand in Sri Lanka geweest. Twee weken daarvan heb ik overnacht bij een gastgezin in Kandy en vrijwilligerswerk gedaan. Een onvergetelijke ervaring.

Een paar weken voordat ik zou vertrekken had de Sri Lankaanse overheid de planning voor de schoolvakanties gewijzigd, waardoor de scholen officieel gesloten zouden zijn. Toch heb ik op twee scholen kunnen helpen: Dambawela Primary School en Girls’ High School Kandy.

De school in Dambawela was een kleine dorpsschool met weinig middelen. De docent Engels had bedacht om de muren te beschilderen met afbeeldingen die ze zouden kunnen gebruiken tijdens de Engelse les. Met geld vanuit Sri Lankan Hope for Children kochten we verf en gingen we samen met de kinderen aan de slag. We schilderden dieren, het Engelse alfabet en de kaart van Sri Lanka. De kinderen waren super enthousiast en stonden zelfs in de stromende regen met een lach op hun gezicht te schilderen.

Elke middag kreeg ik een Sri Lankaanse lunch geserveerd, bereid door de docenten. Zo heb ik ontzettend veel gerechten kunnen proeven (met de handen, zoals hier gegeten wordt). Van de gesprekken met de docenten heb ik ook echt genoten. Het was heel leuk om ze beter te leren kennen en verhalen over onze verschillende achtergronden uit te wisselen. Ze waren bijvoorbeeld oprecht verbaasd dat er geen apen in Europa zijn en vonden het fantastisch dat er op dat moment sneeuw lag in Nederland. We hebben veel voor elkaar gekregen in een korte tijd, en toch was ik graag langer gebleven.

De tweede week ging ik naar Girls’ High School in Kandy, een prestigieuze school met meer dan 5000 leerlingen, waar ze een project hadden opgezet om de leerlingen van Grade 4 kennis te laten maken met andere culturen. Dat was weer een hele andere ervaring.

De eerste dag was er een soort welkomstceremonie en werd ik getrakteerd op shows van de kinderen in traditionele kleding, passend bij de verschillende culturen en religies in Sri Lanka. Heel indrukwekkend! De dagen daarna was er elke dag een andere groep leerlingen waarmee ik spelletjes en activiteiten deed om hun Engels te oefenen. Het taalniveau verschilde heel erg per kind, maar ze probeerden allemaal een gesprekje aan te knopen.

Op de laatste dag hadden ze een verrassing voor mij: een van de docenten had een felrode sari voor mij geregeld. Hij bleek te passen, dus ik mocht ‘m de rest van de dag aanhouden; ook tijdens de traditionele dansles waarmee we de laatste dag afsloten. Ik werd overspoeld met tekeningen en bedankjes van de kinderen en vond het oprecht jammer dat het er zo snel weer op zat.

Het waren fantastische weken waarin ik veel heb geleerd over de enorm gastvrije en rijke Sri Lankaanse cultuur. Niet alleen tijdens het werk op de scholen, maar ook dankzij de gesprekken met Nishantha en Madhu (het gastgezin) en de tripjes in de weekenden. Ik hoop nog eens terug te kunnen gaan naar dit prachtige land.

Guusje

01-Guusje

samen met de kinderen de buitenmuren schilderen met afbeeldingen van dieren

Dit jaar was ik zenuwachtig om te gaan. Ten eerste had ik nog steeds een zeer pijnlijke knie en ten tweede weigerde een van de vrijwilligers ruim 3 maanden met mij te praten. Alsof dat nog niet erg genoeg was, stonden alle dozen bij hem thuis.
Ik arriveerde op donderdagochtend, de taxi stond op me te wachten en bracht me naar Christima Residence waar ik altijd de eerste 1 of 2 nachten verblijf.

Ik ging naar bed voor een paar uur en na een duik in het zwembad in de middag kwamen Johncy en haar volwassen kinderen me ophalen en brachten mij meteen naar de kleermaker voor mijn werkkleding en daarna hebben we heerlijk gegeten.

De ochtend erna had ik mijn eerste bezoek aan een nieuwe stadsschool aan de rand van Colombo.
Normaal gesproken help ik geen stadsscholen. Het zijn er te grote (tussen de 3.000 en 6000 leerlingen is normaal) maar ik help wel met hockeyprojecten. Ze haalden me op en ik had een geweldige ochtend om de school te leren kennen.

De dag erna vertrok ik naar Kandy na een korte koffiestop bij mijn vriendin Desiree.

Het was geweldig om Ramani, Sameera en Henk weer te zien, de familie waar ik normaal verblijf. Dit is de plek waar mijn kast staat en in mijn kleine kastje is mijn leven. (kleding, boeken, schoenen, jas, ondergoed enz.).

De volgende 3 dagen waren verschrikkelijk. Ik moest de dozen doen.
Er waren grote ruzies met de vrijwilliger, er waren stiltes en hij negeerde mij. Zijn vrouw probeerde voor mij te zorgen en zorgde voor mijn eten, maar alles bij elkaar had ik geen energie en huilde ik veel. Is dit wat ik echt wilde doen? Is het tijd om het project op te geven waar ik zoveel jaren zo hard aan heb gewerkt? Is dit een teken?
Ik was in de war en erg verdrietig.

Ik keek zo uit naar mijn 2 dagen weg, het voelde bijna als vakantie.
Het gaf mij energie en de mensen gaven mij energie. Ik ging met Kanchana, mijn vriendin en vrijwilliger.

We hadden 3 projecten in 2 dagen en deden een aantal van onze favoriete dingen maar daarover later.

1. We gaven een jungleschool in het Mahaoya-gebied 8 grote whiteboards en legden de educatieve materialen uit die ze de vorige keer niet begrepen.
2. We bezochten een dorp in dezelfde omgeving en gaven 300 kinderen schriften, een gum, een etui en ze mochten speelgoed uitkiezen.
3. We gaven in hetzelfde dorp 2 kasten voor een bibliotheek (zodat de insecten de boeken niet zouden opeten) en we gaven voor 250 euro aan boeken voor de kinderen om te lezen. Een interessant project opgezet door welzijnsorganisatie om de kinderen te leren dat de wereld groter is dan hun dorp.

De andere dingen die we deden zijn onze jaarlijkse uitstapjes. We gaan altijd naar het nationale park om te kijken of we de olifanten zien en we gaan altijd naar thermale baden. Ik had weer energie gekregen en was klaar voor mijn laatste week.

Helaas hoorde ik dat de scholen weer gesloten waren (heel normaal in Sri Lanka, waar de overheid bepaalt wanneer het vakantie is en wanneer niet), en ik kan je vertellen dat kinderen in Sri Lanka meer thuis zijn dan op school. Best triest.

Dus wat heb ik nog meer gedaan?

• Ik bezocht een basisschool die een Engels kamp hadden die dag en deed wat Engelse spelletjes met de kinderen.
• Ik ben op zondag opnieuw naar de deze school geweest om kleding en lesmateriaal te geven.
• Ik heb 1 hockeyschool bezocht om te kijken hoe dit hockeyproject verloopt en om 1 school een keepersoutfit te geven.
• We gaven 1 kleuterschool ‘net alsof spelletjes’. Denk hieraan aan: bordjes, kopje, namaak eten etc.
• Ik bezocht samen met Desiree een kleuterschool, om te kijken of zij op het gegeven speelgoed paste (ze kregen van ons een waarschuwing).
• Op de laatste dag kwam Ayesh (van de stadsschool in Colombo) veel sportoutfits ophalen bij het hotel.
• Johnny kwam op de laatste dag terug om lesmateriaal voor haar kleuterklas op te halen.
• Ik liet sportoutfits achter bij Ramani en zij en Sameera zouden ze naar een school brengen om te helpen met hockeyuitrusting. Ik had geen tijd meer en kon niet alles zelf doen.
• We bezochten en gaven lesmateriaal aan een school voor speciaal onderwijs in Kandy. Dit was de eerste school die ik hielp toen we begonnen.
• We bezochten de school die Wendy en haar familie schilderden tijdens hun reis naar Sri Lanka. Ze waren op bezoek in het land, maar wilden ook goed werk doen. We gaven kleding aan de ouders en kinderen. Knuffels voor alle kinderen en ieder kind kreeg een t-shirt.

• We bezochten een nieuwe basisschool in de regio Mahaoya. Een leuk schooltje en ik heb wat lesmateriaal gegeven. Alle projecten rond Mahaoya doen we samen met de chef van dit gebied.
• We bezochten een andere stadsschool rond Wettagama voor een hockeyproject en we gaven al wat sportoutfits en ja ook wat educatief materiaal.

Het laatste project was een project in de Knuckles waar ik één nacht in een soort hotel verbleef. Heel basic en niet voor herhaling vatbaar. We hadden 10 dozen warme kleding bij ons die door de lokale mannen naar het hotel werden gedragen, aangezien dit hotel niet aan de hoofdweg lag. De volgende ochtend konden mensen kleding komen uitkiezen. Binnen een half uur was alles weg en ik vond het best triest om te zien dat er later meer mensen kwamen en we niets meer hadden.

Vanwege de andere goede ervaringen heb ik besloten om door te gaan met de projecten, maar het is tijd om verder te gaan en een aantal andere partners (vrijwilligers) te zoeken die mij willen helpen om de projecten naar een hoger niveau te tillen.

Ik kom terug in de herfst van 2024.

Natasja Lammers

Autumn-2023-01

een deel van de dozen

Het was niet alleen gaaf, maar ook onvergetelijk!
Laten we bij het begin beginnen. Sri-Lanka stond hoog op ons verlanglijstje, en dit jaar was het dan eindelijk zover. Een supergave rondreis van 19 dagen door dit prachtige land! Maar we wilden meer, en met “we” bedoel ik 3 volwassenen en 3 tieners.

We waren het er allemaal over eens dat we deze reis meer diepgang wilden geven. Het leek ons goed om eens een andere kijk op het onderwijs te krijgen (vooral goed voor de tieners 😊) en om onszelf eraan te herinneren hoe bevoorrecht we zijn in Nederland. Maar hoe doe je dat, meer betekenis geven?

Uiteindelijk ben ik maar gewoon gaan mailen en bellen met diverse vrijwilligersorganisaties, wat uiteindelijk heeft geresulteerd in het mooie contact met Natasja. Echt geweldig hoe zij de stichting ‘Srilankan Hope for Children’ runt’. Wat begon met de simpele vraag aan Natasja… “Joh, we hebben extra ruimte in onze koffers; kunnen we iets voor jou meenemen naar Sri-Lanka?”. Eindigde uiteindelijk in de vraag van Natasja aan ons… “Staan jullie ervoor open om een school te verven en de verf aan de school te schenken?”

Nou, daar stonden we zeker voor open, maar hoe gaan we dat doen?

Zo kwamen we op het idee om een online inzamelingsactie te houden. Het was verbazingwekkend om te zien hoeveel websites er zijn waar je jouw actie kunt promoten en delen. Het voordeel hiervan was dat we op een laagdrempelige manier veel mensen bekend konden maken met onze actie. Het was dan ook super om te zien dat de eerste donaties van leerkrachten kwamen. Uiteindelijk haalden we meer dan 1100 euro op! Allemaal bestemd voor een lagere school in het afgelegen Kandy-gebied, dat bekend staat als de Knuckles Hills. Nog steeds raak ik ontroerd als ik bedenk hoeveel mensen deze kinderen een mooie toekomst gunnen.

En dat geld was hard nodig, dat beseften we pas echt toen we in augustus die kant op vlogen. Schrijfmaterialen en etuis hadden we al in Nederland gekocht, de rest zoals verf en schriften zouden we in Sri-Lanka kopen. Dit om de lokale economie zoveel mogelijk te steunen. Eenmaal aangekomen in Sri-Lanka namen we twee dagen de tijd om te acclimatiseren en reisden we met de trein verder naar Kandy, een grote stad midden in het land.

Hier werden we met veel enthousiasme ontvangen door Nishantha, een geweldige Sri-Lankaan die zich onvermoeibaar inzet voor de gemeenschap. En maar goed dat we even twee dagen rust hadden gehad, want vanaf dat moment begonnen we aan een onvergetelijke rollercoaster van 3 dagen. In een mum van tijd hadden we onze koffers afgegeven, ruim 70 liter verf gehaald en water voor 3 dagen ingeslagen. Voor we het wisten, waren we samen met Nishantha en een overvloed aan (verf)spullen onderweg naar Knuckles Hills. Een onvergetelijke reis van een paar uur met tuktuk’s, bussen, wandelingen en talloze bijzondere momenten.

Bij onze aankomst in Knuckles Hills wachtte ons een verrassing: de mud-house. Een eenvoudige accommodatie volledig gemaakt van modder en hout, omringd door alleen maar prachtige natuur en indrukwekkende rijstvelden. Hier was geen elektriciteit, en onze badkamer bestond simpelweg uit de nabijgelegen waterval. Maar het uitzicht? Ongelooflijk. Het eten? Subliem. En de mensen? Woorden schieten tekort om hun gastvrijheid te beschrijven. En de wijn die we hadden meegenomen… die werd zeer gewaardeerd. Alcohol is voor de gewone mens onbetaalbaar in Sri-Lanka.

Na een heerlijke maaltijd (jeetje wat zijn die curry’s heerlijk) maakten we ons klaar voor de volgende dag, waar 65 etuis nog gevuld moesten worden. De volgende ochtend was het zover. Terwijl de tuktuk de schoolspullen naar de school bracht, nam Nishantha ons mee voor een prachtige wandeling door de rijstvelden. Wat een perfecte start van de dag!

Bij aankomst op school werden we hartelijk verwelkomd door iedereen. Even een kort gesprekje in het kantoor van de directeur en daar gingen we dan… bewapend met rollers, kwasten en verf zouden we die muren wel eens onderhanden nemen. Wat we niet hadden verwacht, was de hulp van 30 kinderen tussen de 6-7 jaar. Ga dat maar eens managen… dat lukt dus niet, loslaten en er samen iets moois van maken is het enige wat je kunt doen en daar kwamen we ook voor! Daar waar die korte kinderarmpjes niet meer bij konden, pakten wij het over. De lengte van onze tieners heeft tot verschillende lachwekkende situaties geleid. Ook vele ouders waren actief aan het helpen en ondertussen gingen de lessen gewoon door.

Tijdens het uitdelen van de schoolspullen hadden we nog een bijzondere verrassing uit Nederland: stroopwafels en drop! Priceless, die gezichten van jong en oud bij het proeven van de drop 😊 Maar niet alleen wij deelden uit, we kregen ook meer dan genoeg terug. Zo hadden enkele ouders een heerlijke lunch gemaakt (had ik al verteld hoe heerlijk die curry’s zijn…) en kregen we later nog zelfgemaakte lekkernijen. Onbetaalbaar zijn zulke momenten van culturele uitwisselingen. Deze kleine gebaren maakten dat onze ervaring in Knuckles Hills nog specialer werd. En voor ons benadrukt dit ook de kracht van verbinding en vriendelijkheid over grenzen heen. Wauw, wat bijzonder zo’n dag!

Ook onze tieners hebben fantastisch geholpen en hebben naast verven actief gespeeld met alle kinderen. De bal en frisbee die we hadden meegenomen vielen goed in de smaak en na wat oefening konden de kinderen ook uitstekend frisbeeën.

Van Nishantha begrepen we uiteindelijk dat de school al lange tijd had uitgekeken naar deze opknapbeurt, maar ze hadden geen idee hoe ze dit moesten aanpakken. Geld was een probleem, maar ook het organiserend vermogen liet hen in de steek. En dat is niet zo gek, want in zo’n arm gebied als Knuckles Hill leeft men van dag tot dag en is het moeilijk om ver in de toekomst iets te organiseren. Gelukkig bezit Nishantha wel over een grote dosis aan organiserend vermogen en was na 1,5 dag het project ver geklaard! Met als kers op de taart de woorden van een leerling aan zijn juf: 

“Juf, vanaf nu mag er niks meer op de muren geplakt worden.
Ze zijn zo mooi, het is zonde als dat door plakband weer kapotgaat.”

Dan smelt toch je hart en dan weet je toch dat je je doel hebt bereikt.

Uiteindelijk bleek de school wel iets groter dan uit de foto’s was opgemaakt. De verf was inmiddels op maar het geld gelukkig nog niet.  In overleg met Nishantha en de ouders was afgesproken dat ze nieuwe verf zouden krijgen zodra enkele muren waren opgeknapt (dat was hard nodig). En ik kan je inmiddels vertellen dat ook dat project volledig is geslaagd! De school is nu helemaal van binnen en van buiten voorzien van een hele mooie zachtgele kleur verf!

We sloten onze tijd bij de school af met een groepsfoto, muziek, mooie woorden en de laatste stroopwafels en dropjes uit Nederland. Wat een ervaring… een klein traantje heb ik gelaten… zo trots op iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt en zo dankbaar dat we dit met ons zessen mochten doen.

Ik hoef jullie niet te vertellen dat dit werk van onschatbare waarde is. Het creëert niet alleen betere onderwijskansen, maar ook onvergetelijke momenten van wederzijdse waardering en verbinding tussen verschillende gemeenschappen.

Ik hoef jullie ook niet te vertellen dat het belangrijk is dat dit werk wordt voortgezet. Dat het werk dat Natasja doet met de mensen in Sri-Lanka moet worden voortgezet.

Ben je na het lezen van ons verhaal enthousiast geworden en wil je zelf iets soortgelijks organiseren, dan help ik je graag op weg. Je mag me altijd mailen op wendy@msnosy.com met je vragen.

Samen kunnen we nog meer positieve verandering teweegbrengen!

Blog-WVdL00

aankomst in Kandy

Twee jaar geleden, tegen het einde van de Coronatijd, deed Nishantha (een van de vrijwilligers) een project op een kleuterschool in het noordoosten van Sri Lanka.
Hij nam de bus (het kostte hem 8 uur) om daar te komen en hij verbleef 2 nachten op de legerbasis. Met hulp van de juf en enkele ouders hebben ze een watersysteem ontwikkeld zodat de kinderen hun handen konden wassen, de tuin bewaterd kon worden en er water was om het toilet door te spoelen (put in de grond natuurlijk). Het was hard werken en ze deden het ’s avonds omdat de ouders dagloners waren.
Mei 2023 had ik eindelijk de tijd om er weer heen te gaan en met eigen ogen te zien wat ze hadden gedaan. Het was ook goed om de lerares weer te zien en hoe het dorp ten goede was veranderd. Ik had het dorp en de school al 5 jaar niet gezien en de reiskosten om daarheen te gaan zijn erg hoog.

We gaven de kleuterschool de afgelopen 10 jaar:
• een speeltuin
• de buitenkant werd door onze vrijwilligers versierd met dieren
• veel speeltoestellen voor de school
• een zuiveraar voor schoon water
• 2 kasten
• watervoorraadtank en een nieuw watersysteem. (zie ook de foto’s)

Het wederopgebouwde dorp (waar de kleuterschool is) kreeg:
• 65 fietsen
• een schoon watersysteem voor alle mensen in het dorp
• een reparatieschuur voor de fietsen
• enkele machines om de fietsen te repareren.

Al met al is dit de afgelopen 10 jaar een groot project geweest. Het was dan ook geweldig om te zien hoe de plaats van een paar hutten weer in een dorp veranderde. Dit dorp werd tijdens de oorlog vernietigd en met hulp van de regering en het leger konden de mensen weer eenvoudige huizen bouwen en zo weer een dorp vormen. Het was en is een bijzonder project om dit dorp te helpen.
Aan het einde van ons bezoek werden we uitgenodigd om te komen eten bij de lerares thuis. Ze woont daar met haar man, zoon en haar moeder/vader.
Heel bijzonder voor hen en voor mij.

Natasja Lammers

Eerste bezoek ooit aan het dorp en ze bouwden een kleuterschool, gefinancierd door Zweden

Het was geweldig om weer in Sri Lanka te zijn. Het was herfst 2022. 
Ik was benieuwd hoe de situatie zou zijn na het bankroet van Sri Lanka. Ik zag dat het leven erg duur was geworden. Het wordt voor de bevolking elke dag moeilijker en moeilijker om rond te komen.
Deze keer hoefde ik geen dozen uit en in te pakken zoals ik dit afgelopen mei had gedaan. 
Ik kon dus meteen met Nishantha naar de scholen gaan. Hij huurde een auto wanneer dat nodig was en dat was zelfs goedkoper dan met de tuktuk.

De eerste week hebben we 2 scholen bezocht die we alle uit Nederland gekregen hockeyspullen hebben gegeven.
De scholen konden hun ogen niet geloven. De eerste school ging van 8 hockeysticks naar 50 hockeysticks ook gaven we trainingspakken en een keepers outfit. Ze waren overweldigd en we kregen allebei een tas met lekkers. Zo lief. 
Deze school heeft lang moeten wachten, want ons eerste bezoek was tijdens de corona. Het jaar daarna moest ik het bezoek annuleren vanwege de lockdown dus 2 jaar na ons eerste bezoek kon ik eindelijk de spullen geven

De tweede school was een grote stadsschool voor meisjes (2000 leerlingen). De gymleraar wilde hier heel graag hockeyles geven. Ze hadden de leerlingen al geselecteerd, maar er was geen materiaal.  Dus dit hebben wij geregeld. Er was een voorstelling, heerlijk eten en de ouders verzamelden zich in de hal om ons te bedanken. De hoofdonderwijzer vroeg me om een ​​gastles Engels te geven, wat ik graag deed. Het was leuk maar ook moeilijk omdat de leerlingen niet vaak Engels spreken op deze school.

We hadden een ontmoeting met meneer Mahinda, een onderwijsfunctionaris, die ons naar een school bracht waar hij de school had beloofd dat ik voor een bibliotheek zou zorgen (Hij had een bibliotheek gezien op een andere school die Robin Handleman heeft geschonken ). Ik vertelde meneer Mahinda dat ik maar een half uur zou komen om de situatie te bekijken, maar wat er daarna gebeurde, hadden Nishantha en ik totaal niet verwacht. Er was een enorme show, alle leerkrachten waren aanwezig evenals de ouders. In de toespraken bedankten de leerlingen ons voor het schenken van de bibliotheek. We waren er stil van. Ik had dit helemaal niet beloofd. Het was op de een of andere manier een beetje gênante situatie. Ze dachten dat ik de tapijten, tafels, stoelen, boekenkasten enz.  zou betalen. Ik zei dat ik alleen de boeken zou betalen. Oei!

Ondertussen wachtte een andere school nog steeds op ons. De kinderen hebben 2 uur op ons moeten wachten. Geen bevorderlijke situatie. De bloemen zagen er droevig uit, maar hun show was fantastisch. Ze kregen Engelse boeken en ik bekeek naar hun nieuwe Engelse activiteitenruimte. Na een heerlijke maaltijd en een geweldig cadeau vertrokken we weer.

Ik zorgde voor warmere kleding voor in de bergen waar we uiteindelijk naar toe gingen. Het was een regenachtige en koude dag en ik droeg 3 lagen kleding om een ​​beetje warm te blijven. Ik bezocht een kleuterschool waar ze de spullen, die zij 4 jaar geleden hadden gekregen, nog steeds gebruiken. We gingen naar verschillende plekken om de meegebrachte warme kleding uit te delen. Het was geweldig om te zien hoe de kinderen door de regen achter de auto aan renden. Ze wisten dat er iets ging gebeuren. Ik was hierdoor diep onder de indruk. Zo arm maar zo gelukkig. Ze vroegen om jassen en chocolade maar dat hadden we helaas niet bij ons. Wel hadden we andere kleding en babyspeelgoed.

Daarna huurde Nishantha weer een auto en gingen we naar het oosten en van het oosten terug naar het westen om verschillende scholen te bezoeken. Ik bezocht opnieuw een kleuterschool waar ik 5 jaar niet was geweest. Het was geweldig om te zien hoe het waterproject, waar Nishantha samen met de ouders in coronatijd aan gewerkt had, geworden is. Er is nu een watersysteem waardoor de kinderen/leraren hun handen kunnen wassen, de toiletten doorspoelen, theedrinken en de planten water geven. We waren uitgenodigd om bij de lerares thuis te komen eten. Dat hebben we gedaan en het was gezellig want haar moeder en zoon waren er ook.

In de buurt van Negombo zijn we naar een voorstelling geweest van een wat rijkere school. Normaal gesproken zal ik dit nooit doen, maar ik was de reclame van hun school (een blanke huid). Natuurlijk moest ik weer spreken en als kleuterleidster vertelde ik de ouders hoe belangrijk het is voor kinderen om te kunnen spelen.

De laatste scholen die we bezochten, waren 2 kinderdagverblijven in de buurt van Desirees huis.

Daarna, na 1 dag rust, vertrok ik om terug naar het koude Hollandse weer te gaan. 

Natasja Lammers

hockeysticks ordenen

Robin Handleman, een Amerikaanse dame, bezocht Sri Lanka twee keer, via ons goede doel.

Ze bleef telkens een flink aantal weken en hielp scholen voor speciaal onderwijs en basisscholen. De kinderen hielden van haar en ze bereidde goede lessen voor.

De laatste keer dat ze daar was, vertelde ze me dat ze twee bibliotheken wilde opzetten in de scholen waar ze had geholpen. Ik moet zeggen dat ik dacht dat ze dit niet zou doen. Ik dacht dat het onmogelijk zou zijn met de Srilankaanse gebruiken, maar Robin heeft het toch voor elkaar gekregen. Wauw.

Eerst moesten we best lang wachten vanwege de Corona maar tegen het einde daarvan vertelde ze me dat ze op hetzelfde moment zou komen als ik er ook zou zijn. Dat was fijn, want het zou de eerste keer zijn dat we elkaar in levenden lijve zouden zien.

In het begin waren er wat problemen en het was niet gemakkelijk voor Robin. Ze werkte heel hard om geld van de Kiwanis (hulporganisatie) te krijgen en met dit geld kon ze vervolgens de bibliotheken opzetten.

Op een dag belde ze me op met de mededeling dat ze de boeken kon ophalen. Robin mocht alle boeken zelf kiezen. Toen had ze de moeilijke taak om de boeken naar Sri Lanka te krijgen, maar het lukte haar en ze vond een Srilankaanse man die haar niet te veel geld hiervoor vroeg. In Sri Lanka werden de boeken opgehaald door Saman maar dat leiden tot veel papierwerk. Het was niet gemakkelijk, maar met wat te betalen bij de douane waren de boeken op weg naar Kandy.

Er waren zoveel boeken dat niet één, maar twee scholen hun Engelse bibliotheek konden krijgen. We kozen voor een onbekende school en een school waar Robin eerder les had gegeven. Toen begon het werk voor Robin omdat ik mijn eigen projecten had. Soms ging Nishantha ook met haar mee. Ze kocht stoelen, tafels, planken, verf, spiegel, tapijt etc. De onbekende school had een heel klaslokaal dat een bibliotheek kon worden. Ze hebben allemaal heel hard gewerkt om het op tijd (tien dagen) af te krijgen. De andere school vond het erg moeilijk om een plek te vinden en ze werkten niet zo hard. Dat was jammer en heel frustrerend.

Er was ook een deadline, want Robin moest terugvliegen naar Amerika … In die tijd hadden we natuurlijk ook te maken met avondklokken en stroomuitval. Rellen in het land. Het was een niet gemakkelijke tijd … Ik was al teruggevlogen, maar Nishantha kwam bij de opening van de bibliotheken.
Maar het resultaat is er en het ziet er fantastisch uit.

Dank je wel Robin!

Dozen opgehaald door Robin

Het reisverslag van Natasja in mei 2022 staat op de website.
U vindt het onder het tabblad Reisverslagen in het Hoofdmenu of klik hier

De laatste tijd heeft onze contactpersoon in Sri Lanka, Kanchana, diverse projecten voor ons gedaan.   
Ze heeft een donatie van de familie Dietzel, waarvoor we de familie heel dankbaar zijn, gebruikt om Solar-lights en inklapbare tafels voor de studenten in Mahaoya aan te schaffen. 

Er zijn ook voedselpakketten uitgedeeld in het Maha Oya gebied. De armste families kregen daarnaast voor de kinderen een pakket met ondergoed, sokken, een T-shirt en kleurpotloden. 

De bewoners gebruiken namelijk dezelfde waterbron als de school.

Hier is dus een heel mooi project gerealiseerd, dankzij de Green Heart Campaign.
Wij zijn hier heel blij mee.